Ondergrondse post: briefje aan Olcay

13-01-18, 23:14 Geschreven door Yvette Neuschwanger

[caption id="attachment_50710" align="alignleft" width="300"] Fotocredits: Michel Schnater[/caption]

Ha die Olcay!

Beetje bekomen van deze aflevering van Wie is de mol? Want je had het zwaar hè? Niet alleen was je omringd door allerlei incompetente mensen die maar wat aanklungelden, ze wisten zich ook nog eens niet zo goed te kleden. Maar het allerergste vind ik eigenlijk nog, dat de redactie dusdanig heeft zitten knippen en plakken in de edit, dat je op sommige momenten op zijn zachtst gezegd, niet heel sympathiek uit de verf kwam.

Wees gerust, de meeste kijkers prikken daar wel doorheen. Niets leukers dan een fanatieke kandidaat die vol voor het spel gaat in plaats van voor het kijk-ons-eens-even-samen-op-schoolreisje-zijn-gevoel. En trouwens, al zou men er niet doorheen prikken, ik heb niet echt de indruk dat jij je daar iets van aantrekt. You own this game.

Zullen we nog even samen terugblikken op vanavond?

We begonnen met wat 'mooie' vergezichten over Tiblisi (waarvoor dank aan Wendel, chef drones bij de AvroTros...echt indrukwekkende beelden weer). Mooi inderdaad tussen aanhalingstekens, want wat is het een bijzondere stad. Het is een beetje het kladblokje van de architectuur volgens mij. Ik zag oude zuilen, een gestileerde vrouwe Justitia en prachtige gebouwen. Maar ook een brug die er op tekening waarschijnlijk wel fantastisch uitzag, een reusachtig RVS peper- en zoutstel dat midden in de stad was neergeflikkerd en één van de eerste kladversies van het Sidney Opera House. Oh en te midden van al dat culturele geweld zag ik ook een rotonde met in het gras een afbeelding van een halve maan. Beetje zoals in de Turkse vlag, was dat een hint naar jou?

Over vlaggen gesproken, de vlag van Georgië is (op een paar details na) vrijwel hetzelfde als de Deense vlag, maar dan in spiegelbeeld. Mmm…is dat niet de tweede nationaliteit van Stine? (gratis tip, geen dank).

Wees welkom

De dag begon goed. Jullie zaten gezellig te brunchen. Nou ja, gezellig…er was al gauw een hoop gezeik over de telefoonrekening. Gelukkig kwamen er net op tijd –jij begon al te dreigen met de doodstraf voor eventuele leugenaars- twee bliksemafleiders binnen. Een importvrachtje, rechtstreeks uit Kiev: Jan en Jean-Marc. Er lag geen ‘Welkom’-matje bij de voordeur, in tegendeel. Ze werden beiden direct de ondervraging ingesleurd. Loes, die vanuit Moskou arriveerde, probeerde daarna geruisloos aan te schuiven. Maar hé, jij en ik weten allebei…met ‘ignore’ op je t-shirt maakt je niet gelijk onzichtbaar. Ook bij haar ging de lamp erop en werd er een kruisverhoor op losgelaten. Gezellig. De toon was gezet.

Gelukkig was daar Art met de afleiding: jullie mochten naar de markt. Een kolfje naar jouw hand voor jou, als jurylid van TLC’s ‘the Ultimate Shopper’. Opdracht was eenvoudig: jullie kregen € 1000 shopgeld mee van Art en moesten dat zo snel mogelijk wisselen in briefjes van € 10 om zoveel mogelijk vakjes mingeld op zijn kraampje af te dekken. Het eerste Albert Heijn klantprofiel werd uitgedeeld: een foto van de persoon waar als eerste gewisseld moest worden. En natuurlijk waren er porto’s en natuurlijk hadden jullie afgesproken om op te splitsen maar wel telkens te verzamelen bij Art’s meeting point, maar hé…met jouw shopinstincten, het leiderschap van Jan en de rust van Stine had je de rest van de groep eigenlijk gewoon niet nodig. Oké, je liet één keer € 500 in de envelop zitten, maar waarschijnlijk ben je gewoon gewend om een flinke tip achter te laten.

Jij en jouw posse hosselden zo’n beetje al het wisselgeld bij elkaar, waarbij de grootste moeilijkheidsgraad devrouwdieopeenmanleekofwashettocheenmandieopeenvrouwleek en het verschil tussen pinda’s en walnoten was. Met alle briefjes van € 10 op zak kon de kraam van Art onder handen genomen worden. Voor het afdekken van de vakjes was één briefje per vakje voldoende, maar dat had nog niet iedereen door. Waardoor er toch nog tijdsnood ontstond en het gedrang voor de kraam deed denken op een soort uit de hand gelopen Drie Dol Dwaze Dagen van de Bijenkorf. Enfin, Art telde af en liet daarna een enorme wind. En toen was alsnog de helft van de briefjes weggewaaid. Omdat hij zich geneerde rekende hij het toch goed en hadden jullie ietsje minder schuld in de pot. Nog maar € 2140 terug te betalen…..

Culturele stoelendans

Toch was er nóg een beloning, Art ging jullie trakteren op een avondje uit. En dus moest er omgekleed en getut worden in het hotel. Wist je trouwens dat Bella haar nagels lakt op de strijkplank? Waarschijnlijk droogt ze ze daarna met het stoomstrijkijzer… Oh enne, even één puntje van kritiek hier als het mag. Ik vind het best dat je iets vindt van de kledingstijl van Stine, jij hebt er per slot van rekening verstand van. Maar om dat dan af te straffen door haar zo te martelen met een krultang…dat is niet oké, Olcay. Gelukkig had Stine andere zorgen. Bijvoorbeeld ‘waar laat ik mijn jokers als ik ze vind?’ Ik wist wel een plekje, maar gelukkig bleek het niet nodig.

Terwijl in de kamer naast jullie Ruben en Loes het eerste bondje aan het smeden waren, trok jij je killerheels aan. Niet echt de makkelijkste loopschoenen, maar wist jij veel wat de volgende opdracht zou zijn. Een avondje theater klinkt nou niet echt alsof er meters gemaakt zouden gaan worden. Jullie gingen naar het Rustaveli theater (spreek uit als roest-aveli en roestig was het!) naar een stuk over Julius César. Terwijl jullie naar jullie zitplaatsen gingen, kwam ook de rest van het publiek binnen. Eén vrouw haar date kwam niet opdagen, dus zij had voor de gelegenheid maar haar teddybeer meegenomen. Blijkbaar heel normaal in Georgië.

Omdat jullie geen hol konden verstaan van al dat dramatische gedoe op het podium, ging Art lekker zitten appen met iedereen. Wat volgde was een soort levend sudoku stoelendans waarbij iedereen –volgens de aanwijzingen van Art- op de juiste plek moest gaan zitten. Dat deed hij maar liefst drie keer. Drie keer waarin ik als kijker keek naar een stelletje van loge naar loge rennende dove tolken. Een soort BHV-oefening zonder porto’s was het, ik vond het niet echt een lust voor het oog, deze opdracht. Totdat….

Guess who's back (you're gonna stab)

Totdat het laatste berichtje binnenkwam. En dat was van Ron. Die stiekem in de bagageruimte mee naar Tiblisi was gevlogen. Ron had voor de gelegenheid een hele loge afgehuurd om samen met zijn WIDM vrienden gezellig de rest van de voorstelling te kijken. In plaats van popcorn had hij wat cruciale informatie over de mol meegenomen die hij uit zou delen. ALS iedereen zou komen. Want dan zou hij namelijk ook terug in het spel mogen keren. Ik weet niet of jij zag wat er in de andere loges gebeurde Olcay, maar ik ga het fragment van Jan en Loes nog wel een stuk of 10 keer terugkijken. Ik heb me rotgelachen om hun geschokte gezichten en bijbehorende lichaamstaal. Waldorf en Stattler, maar dan de hilarische variant.

Een aantal kandidaten, zoals Ruben en Emilio, vertoonden nog wel wat sociale trekjes, maar uiteindelijk besloot niemand om Ron gezelschap te gaan houden. Jij noemde het ‘een zieke grap’, Ruben een enorme python (als in ‘addertje onder het gras’). Op het toneel werd iemand in zijn rug gestoken, terwijl Ron ook het veld moest ruimen. Sneu, maar hé…zo is het spel. “Ze weten niet wat ze missen”, aldus Ron. Klopt en dat maakt het dan ook gelukkig wat minder erg. Art noemde jullie liefkozend ‘9 verraders’, maar gelukkig was er ruimte voor een kringgesprek c.q. groepstherapiesessie na afloop. Alle schuldgevoel bleef in het theater achter.

Het plan van Jan

Om er zeker van te zijn dat er geen frustraties waren overgebleven na deze enerverende avond, had Art de volgende dag groot materieel laten aanrukken. Graafmachines. GRAAF machines. Als in….de mols favoriete bezigheid. En wie had er de meeste lol bij deze opdracht? Juist…Janneman. Er moest even wat grind worden opgeruimd zodat Art er met zijn Lada door kon (want omrijden is geen optie blijkbaar, terwijl dat makkelijk had gekund). En dus ging Jan als een ware ploegleider taken verdelen en het werk uitzetten. Jean-Marc mocht alvast de broodjes gaan smeren, want die gaf vooraf al in aan in de war te raken van aanwijzingen als ‘links’, ‘rechts’, ‘omhoog’ en ‘omlaag’.

Wat volgende was een partij noeste arbeid, met graafmachines die af en aan reden en teamleider Jan die als een ware peoplemanager iedereen voorzag van de nodige positieve feedback. Die machines, de ijver…het was net alsof ik zat te kijken naar de doeners in de Freggelgrot. Geweldig. Okay, jij nam even een plaspauze tussendoor (volgende keer toch iets minder luchtig kleden als je naar het theater gaat), Loes kwam vast te zitten en Ruben probeerde af en toe de macht over te nemen, maar voor de rest ging het best goed. Er werd maar liefst (afgerond) 30 meter afgegraven, waardoor er € 1500 voor de pot werd verdiend. En de schuld nu staat op € 640.

Tijd voor een rustpauze. Tijd voor de test. In de bibliotheek van Tiblisi (waar de bibliothecaresse een behoorlijke achterstand heeft qua sorteren van de teruggebrachte boeken) werd de laptop uitgeklapt. Terwijl iedereen door zijn notities bladerde, vertrouwde jij gewoon op je logische verstand. Who needs paper, when you have logisch verstand. Toch? Jij had geen prime target nummer één maar legde your eggs in verschillende baskets. Oftewel, je spreidde, wat in deze fase van het spel altijd een goed idee is. Had ik het ook maar wat meer gedaan, want ik had in de poule van de app slechts ingezet op twee personen. Simone en Jean-Marc. En laat die laatste nou helemaal niet meer terug zijn gekomen van het broodjes smeren. Want WIDM is een heftig spel met heel veel indrukken en achterdocht waarin niets zeker is. En als je dat opbreekt, is het goed om voor jezelf te kiezen zoals Jean-Marc deed.

Het scheelde jullie in ieder geval een executie. En eigenlijk had Ron dus ook wel gewoon nog terug kunnen komen. Maar hé…ik wil je natuurlijk geen schuldgevoel aanpraten.

Tot volgende week!

Groet Yvette