Ondergrondse post: briefje aan Jan

20-01-18, 22:58 Geschreven door Yvette Neuschwanger Laatste update: 20-01-18, 23:01

[caption id="attachment_50937" align="alignleft" width="300"] Bron foto: Michel Schnater[/caption]

“Bedankt Jan, je was fantastisch”. Hoeveel mannen kunnen zeggen dat ze, na het bereiken van het hoogtepunt, een dergelijke recensie mochten ontvangen van een vrouw? En als die vrouw dan ook nog eens Olcay Gülsen is….nou, die kun je in ieder geval van je bucket list strepen, Jan!

Sowieso was deze aflevering vanavond weer een aaneenschakeling van hoogtepunten. Al was het maar het adembenemende decor waarin de opdrachten werden vervuld. Even heel eerlijk Jan, wist jij vooraf dat Georgië zo’n absurd mooi land was? Een verborgen parel als je het mij vraagt. Gelukkig mag je nog even blijven, want je hebt de eerste, gezamenlijke executie overleefd. Samen nog even terugkijken?

Waande ik me bij het zien van de eerste beelden in de Sound of music, volgens Bella was het meer een Games of Thronesachtige setting. Maar dan met schapen. En Milkakoeien. En een iets kleiner kasteeltje. Maar voor de rest….

Anyway, als kijker kregen we voordat het echt begon een korte LOI cursus democratie toen jullie een penningmeester gingen benoemen. Emilio en Bella wilden niet, Olcay bood zich aan en toen Stine hierop een kort tegengeluid probeerde te geven, gooide Olcay eigenhandig de besluitvorming in de snelkookpan. Mondjes dicht, het volk had al besloten. Waar heb ik dit eerder gezien? Stine kreeg verder geen tijd om e.e.a. te verwerken, want de volgende opdracht stond al voor de deur. Of het was Art. Met de sleutel voor de volgende opdracht. Vijf sleutels wel te verstaan, voor de vijf auto’s waarmee het spel gespeeld zou gaan worden.

Kreupelstraat

Het idee was dat alle auto’s een kwartier lang rond zouden rijden in het dorp Stepantsminda. En zoveel klinkers als de naam heeft, zoveel klinkers zaten er ook in de straten van het dorp. Als er al bestrating was dan. Maar goed, dit terzijde. De auto’s waren respectievelijk 50, 200, 250 en 750 euro waard en er was ook nog een auto met een verdubbelaar. Als een auto een kwartier lang in beweging was geweest en zonder klemgereden te worden door een rood autootje de finish zou bereiken, zou het geldbedrag in de pot terecht komen. Appeltje, eitje toch? Pacman op wielen. Jij koos direct voor de verdubbelaar met Stine als bijrijder. Emilio en Loes gingen voor de € 250, Simone voor de € 200, Ruben voor de € 50 en Olcay en Bella voor de € 750.

Jullie zouden om en om wegrijden, maar het enthousiasme was te groot en afspraken werden al snel geschonden. Ach, wat maakt het uit. Zoals Loes al opmerkte, hoe meer auto’s er in het spel zijn, des te meer kans maak je. De rode autootjes kunnen niet op vijf plaatsen tegelijk zijn. Nee. Dat klopt inderdaad. Maar vlak de overige verkeersdeelnemers in Stepantsminda ook niet uit. Daar komen de loslopende paarden van links, rij je zo een wollige schapenfile in of moet je vol op de rem voor die verdraaide Milkakoe. En dan heb ik het nog niet eens over de wegwerkzaamheden (geen weg, wel werkzaamheden….vind ik humor). Dankzij de werkzaamheden werd het voor Ruben een doodlopende straat. Bij Loes en Emilio vergat de laatste zijn timer aan te zetten (waardoor er zomaar een paar minuten verloren zijn), sloeg de motor van Loes een paar keer af en won zij tussen de bedrijven door de eerste prijs bij het EK achteruitrijden. Ze bereikten ondanks alles de finish, dit in tegenstelling tot Olcay en Bella die 20 seconden voor tijd werden klemgereden. Ook de motor van Simone sloeg een paar keer af, we zagen in beeld zelfs een Stepantsmindiër een kruisje slaan…die durft voorlopig de straat niet meer op tot hij zeker weet dat jullie weg zijn. Maar ook zij haalde de eindstreep. En dan was er natuurlijk nog jouw auto. Met ook zo’n fantastische –made in beunhazië- motor. En wat doe je dan als vent zijnde? Juist Jan. Dan geef je het stuur uit handen, stroopt de mouwen op, sleept er een dorpeling bij en gaat duwen. Stine riep via de porto nog wat hulptroepen op en voilá! Zo doen wij dat, met ouderwetse spierkracht. Tjakka….900 euro voor de pot. Nou ja, na aftrek van de schuld kwam dat op € 260, maar toch. Er werd een keer geld verdiend. Ook leuk.

Oh nog even iets wat mij opviel….normaal hangen er bij dit soort oude roestbakken van die pluchen dobbelstenen aan de voorspiegel, maar bij jullie hing er een kaartje met een WIDM signatuur. Behalve….bij Olcay en Bella. Daar hing ook nog een heel raar potje of wat het ook was bij. Geen idee nog wat dit te betekenen heeft, maar daar ga ik komende dagen nog wel even in duiken.

 

[caption id="attachment_50938" align="aligncenter" width="300"] Wat is dit? Een doofpotje?[/caption]

 

Wederzijds wantrouwen

Goed, terug naar het hotel. Alwaar we eerst een close up van een iets te nonchalant neergelegde Canoncamera in beeld kregen, voordat we jullie zagen. (is het een hint, is het een hint?). Aan tafel bleek al gauw dat geld niet gelukkig maakt, maar wel sfeer. Want wat was het plots gezellig, tot grote ergernis van Bella. En terecht. Jullie zijn potdomme niet op teambuildingsuitje Jan! Jullie zitten in Wie is de mol! En daar hoort het niet gezellig te zijn. Daar hoort wantrouwen de boventoon te voeren. Gelukkig weet Art dat ook en kwam hij met de perfecte opdracht.

Op de grazige velden nabij de, op een bergtop gelegen Trinity Church (briljant gekozen overig, redactie! Vandaag is het de Dag van de kerkbalans, I kid you not) gingen jullie lekker twee aan twee wandelen. De ANWB-paaltjes waarmee de route was uitgezet waren voorzien van platgeslagen vogelhuisjes met inhoud. Jullie mochten erin kijken, daarna samen de bevindingen delen en bepalen of en welke informatie je over zou dragen aan het andere duo. Die mochten namelijk uit twee doosjes iets pakken. De buit per doosje varieerde van geld tot mingeld en van een vrijstelling tot aan een zwarte vrijstelling. Het leverde boeiende gesprekken en beelden op. Van een Emilio die ‘besloot om niets te zeggen’ en alleen maar een (heel slecht) advies uitbracht, tot aan Stine en Olcay die hele mooi acteerden dat zij gingen voor samenwerking en wederzijds vertrouwen. Yeah right. En ik trouw met de paus. Goed, niemand geloofde niemand, jij maakte omgekeerde psychologie nodeloos nóg iets ingewikkelder (‘ze zeggen links, want dan weten ze dat wij voor rechts gaan, maar omdat ze weten dat we zo denken, doen ze het dan toch stiekem links’). Goed, laat ik verder maar niet teveel over deze opdracht zeggen, behalve dat het jullie heel veel geld heeft gekost, de pot nu op - € 990 staat en jij de gelukkige eigenaar bent van een vrijstelling.

En oh ja, Olcay heeft de zwarte vrijstelling. Althans, had. Want ik het kader van peoplemanagement, charmeoffensief en werken aan ‘meer vertrouwen in elkaar’ (Hallelujah!) gaf zij dit kostbare zwarte schijfje aan Stine. Misschien wel omdat ze ‘m zelf gewoon niet nodig heeft?

Hoofd in de wolken, gefoeter op de grond

Na dit stukje psychologie voor beginners, schakelden we terug naar Café 6047. Waarschijnlijk staat dit nummer voor het aantal verschillende soorten lampenkappen dat hier hangt, want hier is een stylist echt helemaal los gegaan op het vintagethema hoor…. Aan tafel werden op verzoek van Art twee groepen gevormd, vier dappere kandidaten en vier organisatietalenten. Olcay, multitalent van origine, offerde haar plek als ‘dappere’ op zodat jullie optimaal van haar organisatie- en communicatietalenten gebruik konden maken. En oh ja, zodat Loes alsnog met een paraglide van de berg afgeduwd kon worden, dat ook.

Het idee was leuk. Jij, Bella, Loes en Simone kregen al hangend aan de paraglide een molcast te horen (ander woord voor widm podcast, die woordspelerige redactie toch…) over Georgië. Allevier een andere categorie: sport, kunst&cultuur, eten&drinken en geschiedenis. De kandidaten die op de grond bleven (zoals een mol ook altijd graag op de grond blijft) kregen vragen voor hun kiezen die ze moesten beantwoorden. Herstel, die jullie voor hen moesten beantwoorden. De vragen werden gegroepeerd en verdeeld en daarna gingen Olcay, Ruben, Stine en Emilio met de porto contact met jullie zoeken om de antwoorden te verkrijgen. Klinkt leuk. Op papier. Maar de werkelijkheid is weerbarstiger hè Jan? Hang je daar, boven de bepoedersuikerde bergtoppen je ogen uit te kijken, de vlinders in je buik te bedwingen en al je zintuigen te prikkelen. Moet je verdomme én een podcast luisteren én er zit iemand via de portofoon tegen je te tetteren. Ik geef het je te doen. Maar het moet gezegd….ondanks wat opstart- en communicatieproblemen in het begin werden er gewoon 18 vragen goed beantwoord! En hebben jullie nu dus (na aftrek schulden) € 810 in kas. En kreeg je dus ook nog eens dat fantastische compliment van Olcay. Stukken vriendelijker overigens dan dat ‘SUKKELS!’ van Bella, maar hé….karma was on his way.

Want er moest een test gemaakt. Wat best lastig was op die koude berg, waar de laptop bijna wegwaaide. Jij besloot je vrijstelling nog niet in te zetten, Simone en Stine deden dit wel met hun joker. Bella niet. Die besloot de gok te wagen. Dacht dat ze de juiste kaarten in handen had, maar dit bleken slechts de getatoeëerde symbolen op haar vingerkootjes te zijn…. Geen troefkaart, geen joker, geen vervolg…. Bella kon gaan. Jammer, want ik heb nog niet echt heel veel van haar kunnen zien in het spel. Leek me een leuke kandidaat. Maar gelukkig zit jij er nog in Jan, want –het moet gezegd- jij vrolijkt de boel aardig op met je enthousiasme en heerlijke humor.

En daarom deel ik nog even één kleine hint met je. Bij de sfeerbeelden voorafgaand aan de executie, zag ik Stine zitten. Schrijvend en lezen in haar molboekje. Naast een schep. Een schep. Als in graafgereedschap.

Ik zeg verder niks.

Groetjes,

Yvette

PS: ik zag in Stepantsminda een schapenherder rondlopen met dat kekke gele regenjasje van Bella. Doe mij een lol, check even of ze wel goed is aangekomen thuis? Maak me toch wel een beetje zorgen nu....